Ik ben geen verlegen jongen, verre van zelfs. Als tiener zong ik in een schoolband en zong ik schaamteloos de longen uit mijn lijf. In mijn huidige werk bij de gemeente Rotterdam sta ik zeer regelmatig voor grote groepen mensen mijn verhaal te doen. Het maakt me daarbij niets uit of dit voor een groep bewoners is of voor de Burgemeester. Ook in mijn vorige werk bij het Korps Mariniers gaf ik aan grote groepen mariniers briefings en had ik nooit enige moeite om mijn verhaal te doen. Maar toch ben ik er pas recent achter gekomen (ik ben nu 40 jaar) dat het uitspreken van mijn gevoelens, gedachten en ideeën mijn levensles is.
De lessen die ik door mijn transformatie/wakker-worden geleerd heb, wil ik graag doorgeven. Er is een intense drang in mij om anderen te helpen met de lessen die ik zelf geleerd heb en die mijn leven nu zoveel verlichten. Ik gun anderen die "verlichting" ook. Daarom schrijf ik blogs, maak ik video's en sta ik op het punt te beginnen als coach. Mijn eerste blog was een énorme stap voor me. Ik vond het spannend om mezelf uit te spreken over onderwerpen waar ik eigenlijk tot dusver mijn mond over gehouden had. Die angst zat hem in de reactie van anderen. Hoe zouden de mensen om me heen reageren? Diep van binnen zat er een angst voor afkeuring. Maar omdat de drang zo groot is om mijn lessen te delen, ben ik over die angst heengestapt en heb ik mijn verhaal verteld. De angst bleek later ook ongegrond. De reacties op de blog waren uitsluitend positief. Sterker nog, een aantal mensen stuurde me een reactie waarin ze aangaven dat ze zelfs geïnspireerd waren door mijn verhaal. Een groter compliment kon ik niet krijgen, want daar deed ik het voor. Maar waar kwam die initiële angst toch vandaan? Wat maakt het dat het mij echt moeite kost om mezelf uit te spreken?
Opgroeien als HSP'er in een niet-HSP gezin
Pas sinds mijn transformatie weet ik dat ik hooggevoelig ben. Als High Sensitive Person (HSP) ben ik erg gevoelig voor de energieën, sferen en prikkels om me heen. Als ik in een ruimte stap, voel ik heel snel de sfeer aan. Als ik met iemand spreek, voel ik al snel hoe iemand zich voelt. Ongemerkt kan ik de energie van iemand overnemen en me opeens moe, terneergeslagen of verdrietig voelen, terwijl ik daar zelf helemaal geen reden toe heb. Sinds ik me hier bewust van ben, kan ik er beter mee omgaan en mezelf beschermen.
Ik ben natuurlijk als HSP'er geboren, maar ben me hier eerder nooit bewust van geweest. Het heeft ongemerkt een grote invloed op mijn leven gehad. Zo ben ik als HSP'er geboren in een gezin met niet-HSP'ers. Ik was de derde in een gezin van vier kinderen. Ook als kind kon ik de mensen om me heen al goed lezen en voelde ik van alles al feilloos aan. Maar ik had grote moeite met het uiten van alles wat er in mij omging. Ik had het gevoel niet begrepen te worden. Zoals dat vaak in grotere gezinnen gaat, was er onderling veel strijd. Iedereen wilde gezien en gehoord worden. Als één van de jongsten had ik moeite mezelf te laten gelden. En omdat ik al zo gevoelig was en het gevoel had niet begrepen te worden, koos ik er vaak voor om mijn mond maar te houden. Dat was mijn manier om mezelf te beschermen. Als kind was ik dan ook vaak van huis. Altijd was ik buiten aan het spelen en later als tiener ging ik veel met mijn vrienden op stap. Ik was niet veel thuis en sloot me op die manier af van de dynamiek in ons gezin. Wanneer ik wel thuis was, paste ik me aan. Ik deed wat mijn ouders van mij verlangde en sprak me slecht uit. Ik hield veel voor mijn ouders verborgen en de kloof tussen mij en de rest van het gezin werd groter.
Het Korps Mariniers als nieuwe familie
Toen ik op mijn 18de voor de mariniers was geselecteerd, voelde dat als een ticket naar een andere wereld. Het is achteraf gezien echt een vlucht voor mij geweest. Ik wilde weg uit de wereld waar ik voor mijn gevoel niet echt mezelf kon zijn en waar ik niet begrepen werd. Bij de mariniers zijn de spel- en gedragsregels duidelijk en zo kan er ook geen onbegrip over en weer zijn. Ik was als een spons voor die marinierswereld en trok het keurslijf van de mariniers maar al te graag aan. Uiteindelijk was dit natuurlijk ook maar rol en zat ik nog steeds in hetzelfde patroon: mezelf niet uitspreken. Het uitspreken van je emoties en gevoelens was bij de mariniers immers niet echt gebruikelijk. Het zó identificeren met de rol van marinier was voor mij onbewust puur een overlevingsstrategie. Het voelde relatief makkelijk om bij de mariniers te doen en te zeggen wat er van me verlangd werd. Dat had ik immers in mijn jeugd ook al jaren gedaan. Het was een manier van leven die ik gewend was.
Dit patroon werd alleen maar erger toen mijn eerste vriendinnetje mij onverwachts liet zitten en ik er in het net aangekochte huis alleen voor kwam te staan. Bij haar had ik het gevoel gehad dat ik wél mezelf kon zijn. Dat bleek echter niet "veilig", want zij beëindigde plotseling onze relatie. Natuurlijk heeft dat onbewust mijn patroon "ik ben niet goed genoeg als ik echt mezelf ben" versterkt en daardoor ben ik mezelf nog meer gaan verstoppen. In alle volgende relaties heb ik dat patroon doorgezet. Elke keer liep de relatie na een aantal jaren weer stuk, want in elke relatie sprak ik mezelf onvoldoende uit. Ik deed vooral wat de ander graag wilde en sprak mijn ongenoegen over sommige zaken gewoon niet uit. Met mijn hooggevoeligheid kan ik de ander goed aanvoelen. Het kostte mij dan ook geen moeite om te zien wat de ander nodig had. Ik ging vaak helemaal met de ander mee en vergat daarbij mijn eigen gevoelens en wensen. Dat hield ik dan een aantal jaar vol, maar uiteindelijk barstte dan toch de bom en was ik al zover van de ander verwijderd, dat de kloof met de ander niet meer overbrugd kon worden. Pas drie lange relaties en drie koophuizen later (!) ben ik mij bewust geworden van het patroon dat ik mezelf niet uit spreek. In elke relatie kreeg ik mijn levensles weer gepresenteerd. Elke keer weer werd de les heviger. Ik kreeg hem net zo vaak voor mijn kiezen totdat ik hem wél leerde.
Uitspreken als daad van zelfliefde
In mijn jeugd heb ik me door mijn ouders onbegrepen gevoeld. Maar omdat ik toch verlangde naar hun aandacht en liefde, ben ik me anders gaan voordoen dan ik werkelijk was. Sommige gedachten en wensen sprak ik maar niet uit, om te voorkomen dat mijn ouders boos zouden worden of me niet zouden begrijpen. Mijn gedrag werd teveel gestuurd door mijn ego. Het ego gaat immers uit van drie basisprincipes:
1 – er wordt niet van mij gehouden
2 – ik ben niet veilig
3 – ik heb geen controle
Het ego doet er alles aan om dit te voorkomen. Ieder mens wil immers dat er wél van hem gehouden wordt, dat het wél veilig is en dat het controle heeft. Dat maakte dat ik ervoor koos mezelf in mijn jeugd niet uit te spreken, met als idee dat er dan wél door mijn ouders van me gehouden zou worden. Dit gedrag heb ik mezelf dus als kind ingeprent en is versterkt door een plotseling verbroken relatie en het keurslijf van het Korps Mariniers.
Pas twee jaar bevind ik mij nu op een ander pad waarbij ik mij bewust ben van de patronen en dynamieken die mijn leven zo beïnvloed hebben. Onwennig zet ik de eerste stappen op dit pad en spreek ik me veel vaker uit. Niet altijd wordt dat door anderen om me heen gewaardeerd. Een aantal vrienden ben ik erdoor verloren, maar ik heb er ook nieuwe vrienden bijgekregen. Omdat ik zelf een andere energie ben gaan uitstralen, stoot dat sommige mensen af en anderen juist aan. The law of attraction.
Mijn ego doet regelmatig wel hard zijn best de balans in mij te verstoren. Het wil controle houden. Want hoe gaan anderen op mij reageren als ik me uitspreek? Daar heb ik immers geen controle op. Het is mooi om die wankeling van de balans in mezelf op te merken. Ik ben me er nu bewust van en accepteer het. Ik hoef me natuurlijk ook niet altijd en naar iedereen toe uit te spreken. Dat mag allemaal in balans zijn. Mijn ego helpt me om die balans te houden. Zo schreeuwt mijn ego op dit moment om vooral deze blog niet te plaatsen. Want waarom zou ik zoveel persoonlijke en kwetsbare verhalen over mezelf met de wereld delen? Hoe gaan de mensen erop reageren? Vinden ze me straks nog wel leuk? Ik moet lachen om die innerlijke strijd en kies er bewust voor om deze blog wél te plaatsen. Er zullen vast een aantal mensen in mijn omgeving zijn die ik er mee kan helpen. Iedereen heeft immers die innerlijke strijd en bij een heleboel mensen is er sprake van een disbalans. Mogelijk helpt deze blog hen bij het krijgen van een gezondere balans.
Hooggevoeligheid als kracht
Ik ben dankbaar voor de lessen die ik tot dusver heb mogen leren. De dynamiek in mijn jeugd, mijn tijd bij de mariniers, de verbroken liefdesrelaties, alles heeft me gebracht naar het punt waar ik nu ben. En zo heeft ieder mens zijn eigen pad te bewandelen. Eenieder met zijn eigen proces, zijn eigen lessen en zijn eigen innerlijke strijd. Andere mensen mogen iets van jouw proces vinden, maar er over oordelen kunnen ze niet. Het is immers jóuw unieke proces.
Zelf zie ik mijn proces nu als een prachtig geschenk. Natuurlijk heb ik dat niet altijd zo ervaren. Zo heb ik mijn hooggevoeligheid maar al te vaak vervloekt. Ik was me niet bewust van mijn hooggevoeligheid, twijfelde daardoor veel aan mezelf en liet mijn ware ik niet zien. Het maakte dat ik me nog meer ging richten op de ander. Het “lezen” van anderen heb ik dan ook tot een kunst verheven. Ik raakte mezelf er echter door kwijt en werd gedwongen op zoek te gaan naar wie Michiel echt is. Die hooggevoeligheid kan ik nu als een geschenk zien. Ik ben me er bewust van en kan het inzetten op de momenten die ik zelf kies. Van mijn valkuil heb ik mijn sterke punt gemaakt. Vastberaden om er anderen mee te helpen, ondanks dat sterke ego dat nog maar al te vaak "nee, zeg maar niets!!!’’ schreeuwt.