ken jezelf en ken de ander
Iedereen heeft een uniek talent of speciale vaardigheden. Deze komen pas werkelijk tot uiting als jezelf kent en in een omgeving werkt waar je ook echt jezelf bent. Nog te vaak is er een verschil in wie je bent en wie je op je werk of in je team laat zien. Daarmee komt jouw unieke talent of speciale vaardigheid onvoldoende tot zijn recht. Niet fijn voor jezelf, maar ook zonde voor het team.
​
De teamcoaching is erop gericht in het team een situatie te creëren waarbij iedereen zichzelf kan zijn en zijn of haar unieke talent en speciale vaardigheid optimaal kan inzetten. Hiermee functioneert het individu en daardoor het team optimaal.
"Kunnen we niet gewoon met boomstammen sjouwen en daarna bier gaan drinken?"
​
Er is een hoop weerstand bij de groep handhavers op de teamdag die komen gaat. Ze hebben een voorbereidingsvideo van mij gehad waarbij ik hen vertel dat het thema van die dag ‘openheid en kwetsbaarheid’ is. Het ‘huiswerk’ voor de teamdag is na te denken over een persoonlijke levenservaring die ze met hun team gaan delen. Het moet een ervaring zijn die indruk heeft gemaakt en hen gevormd heeft. Vanuit de eerdere coachsessies die ik één voor één met hen gehad heb, weet ik dat er genoeg te delen valt…
​
Aan het begin van de dag is er veel geslotenheid, zijn de armen over elkaar en staan de gezichten op onweer. Het is een opluchting als ik hen vertel dat niets moet en dat ze vrij zijn om mee te doen of niet. Al gauw blijkt uit de vragen die ze anoniem beantwoorden dat ze zich niet al te veilig bij elkaar voelen, weinig met de groep delen en ze niet iedereen van het team vertrouwen. Het is een vrij confronterende spiegel.
In de ademhalingssessie die volgt komt er al een hoop los. Sommigen willen er nog niet helemaal aan, maar bij anderen komen er tranen, gebeurt er van alles in het lichaam en delen ze naderhand met elkaar hoe ze de sessie ervaren hebben. Bij het ijsbad komt de groep los. Er wordt veel geklapt en gelachen, sommigen vinden het te koud, anderen blijven minutenlang zitten. Iedereen helpt en steunt elkaar.
Na de lunch volgt het programmaonderdeel waar de meesten erg tegenop keken; het delen van de persoonlijke ervaring. We zitten in een kring op de grond en de ‘talking stick’ gaat rond. Sommigen kiezen ervoor niets te delen, maar de meesten vertellen met emoties en gevoel hun verhaal. Ik ook. Iedereen is stil, luistert en heeft aandacht voor elkaar. Een bijzonder moment. Zó open zijn ze nog nooit naar elkaar geweest. Het blijkt dat ze allemaal hun eigen verhaal hebben, hun eigen uitdagingen in het leven en dat er van alles schuil gaat achter het uniform dat ze dragen. Dát komt binnen.
Met elkaar denken ze na over wat ze die dag geleerd hebben en brainstormen ze over hoe ze onderling meer openheid en verbinding met elkaar kunnen hebben. Wat hebben ze daarvoor nodig? Wat verwachten ze van elkaar? Wat moeten ze niet meer doen? Er worden dingen naar elkaar uitgesproken die véél eerder op tafel hadden moeten komen. Maar dat konden ze niet, omdat ze zich niet veilig bij elkaar voelden. Na vandaag is dáár wat in veranderd.
Afsluitend staan we bij een klein vuur. Eén voor één leggen de teamleden er een houtje in met een woord erop waarvan ze afscheid willen nemen: schuldgevoel, afwezigheid, angst, onzekerheid, geslotenheid… We staren in het vuur en het is even helemaal stil. Er is veel gebeurd vandaag.
