Na een reis van persoonlijke ontwikkeling riep iets in mij vijf jaar geleden om de lessen en inzichten die ik op mijn eigen zoektocht had opgedaan door te geven aan anderen. Op mijn werk bij de gemeente Rotterdam had ik destijds steeds meer diepgaande gesprekken met anderen. Mensen voelden zich na zo’n gesprek echt geholpen en mij gaven die gesprekken ontzettend veel energie. Ik besloot dat plezierige gevoel te volgen en naast mijn werk als stadsmarinier anderen te coachen. Dit was voor mij een rol die heel natuurlijk aanvoelde, maar waar ik eerder nooit gehoor aan had gegeven.
Eén les kwam uit mijn eigen levenspad heel duidelijk naar voren: wees gewoon jezelf met alle gevoelens, ideeën, wensen en emoties die daarbij horen. Te lang had ik mezelf aangepast aan anderen en daarmee had ik mezelf enorm tekort gedaan. Ik had mezelf verhard, volgde mijn gevoel niet en leefde eigenlijk het leven van anderen. Ik merkte dat hoe meer ik mijn gevoel volgde en gewoon mezelf durfde te zijn, hoe beter ik in mijn vel zat. Hoewel ik het soms echt moeilijk vond om mijn oude gedragspatroon te doorbreken, merkte ik dat als ik dat wél deed het altijd het goed voor mij was. Mijn gevoel klopte altijd. Ik moest ervoor door mijn angst voor onbegrip heengaan, maar als ik dat deed, werd mijn situatie altijd beter.
Volg je gevoel, wees daarmee trouw aan jezelf en heb vertrouwen in het pad wat zich dan ontvouwt.
Ik wilde anderen helpen óók weer zichzelf te zijn om zo het leven te leiden dat werkelijk bij hen past. Om dat goed te kunnen doen, moest ik een manier van coachen bedenken waarmee ik trouw bleef aan mezelf, aan mijn karakter, mijn capaciteiten en aan mijn sterke én zwakke punten. Na een proces van zoeken en proberen vond ik mijn manier als doorbraakcoach. Op een no-nonsense en impactvolle manier wilde ik anderen helpen hun blokkade op hun gevoelswereld te doorbreken en hun angsten om ‘gewoon’ zichzelf te zijn onder ogen te komen. Ik besloot daarbij om heel dicht bij mezelf te blijven, altijd te zeggen wat ik voelde, te doen wat ik wilde en op geen enkele manier concessies te doen aan mijn manier van werken. Ik zou pas door helemaal trouw aan mezelf te zijn, in alles wat ik doe, de ander kunnen helpen ook trouw aan zichzelf te zijn. Als ik het zelf al niet doe, hoe zou ik dan een ander daarmee kunnen helpen?
Ik nam uiteindelijk een sprong in het diepe door ontslag te nemen bij de gemeente Rotterdam en mezelf volledig toe te wijden aan het coachen van anderen in het trouw zijn aan zichzelf. Ik vond het spannend om mijn veilige haven te verlaten en te kiezen voor een werkveld waarvan ik helemaal niet wist of ik daar van zou kunnen leven. Ik was nota bene net vader geworden en had eigenlijk wel baat bij financiële stabiliteit. Maar ik voelde heel duidelijk dat ik de gemeente Rotterdam moest verlaten en die passie die ik van binnen voelde mocht volgen. Het advies wat ik al vaak genoeg aan anderen had gegeven, moest ik natuurlijk zelf ook leven: volg je gevoel, wees daarmee trouw aan jezelf en heb vertrouwen in het pad wat zich dan ontvouwt.
Dat vertrouwen is de afgelopen jaren overigens meerdere malen flink op de proef gesteld. Op het moment dat ik fulltime als doorbraakcoach begon, brak de coronatijd aan. Geen klanten, geen inkomsten, maar wel zeeën van tijd. Die tijd heb ik gebruikt om veel bij mijn jonge dochter te zijn en het boek 'De Doorbraak' te schrijven. Terugkijkend op die tijd kan ik er alleen maar dankbaar voor zijn dat het zo gelopen is.
'It takes one to know one'
Al vrij vlot toen ik als doorbraakcoach begon, kwamen er veteranen, militairen, politiemensen en andere professionals uit de hoog-risicosector op mijn coachpraktijk af. In het begin leek me dat vrij logisch omdat ik zelf vijfentwintig jaar in die sector gewerkt had en daar dus een groot netwerk in had. Maar hoe meer coachgesprekken ik voerde, hoe meer ik me realiseerde dat ik in een behoefte voorzag die ik vooraf niet voorzien had. Omdat ik de hoog-risicosector zelf goed ken, maar daar geen onderdeel meer van uitmaak, voelen veel professionals blijkbaar de veiligheid om hun hulpvraag aan mij te stellen. Veelal wordt het argument gegeven dat ze in hun eigen organisatie die veiligheid niet ervaren. Er is daarnaast vaak sprake van een gevoel van schaamte, angst voor onbegrip, angst voor de carrière en/of gevoel van onveiligheid om de hulpvraag intern te stellen. Ik heb ook meerdere veteranen geholpen die zich intern defensie niet geholpen voelden of uitbehandeld waren, maar wel nog steeds klachten hadden.
Ik heb uiteindelijk de afgelopen jaren honderden gesprekken mogen voeren. Met alle rangen en standen, actief dienend of gepensioneerd, mannen en vrouwen, mariniers, commando’s, politiemannen en -vrouwen, beveiligers, handhavers, ambulancemedewerkers, directeuren, veteranen of aspiranten in opleiding. Hoewel ieder mens en ieder levensverhaal uniek is, zijn er duidelijke rode draden uit al deze gesprekken te halen. Deze rode draden werden gaandeweg het coachen steeds duidelijker.
Zelfbewustzijn is de sleutel in het voorkomen van veel psychische problemen
Mijn coaching is erop gericht iemand weer in verbinding te brengen met zichzelf. Vanuit die verbinding kan iemand weer zichzelf zijn en daarmee trouw gaan zijn aan de eigen behoeftes. Zo komt iemand geleidelijk weer in balans en in zijn kracht te staan. Maar hoe meer een hoog-risico professional trouw wordt aan zichzelf, hoe meer spanning er schijnbaar komt te staan op het trouw zijn aan de organisatie en aan de eed/belofte. Het werd steeds interessanter om te onderzoeken in hoeverre iemand trouw aan zichzelf kan zijn en ook aan de organisatie. Kan dat samen of komt de hoog-risico professional dan in een onmogelijke spagaat? In de gesprekken die ik over dit onderwerp voerde, kreeg ik reacties als “Michiel, defensie zit toch helemaal niet te wachten op militairen die in hun kracht staan?” of een Commandant die zei: “Als jij hierover een lezing geeft en mijn mensen gaan nadenken, rennen ze dan niet allemaal de poort uit?”. Deze opmerkingen intrigeerden mij. Je zou eruit kunnen opmerken dat hoog-risico organisaties er een soort baat bij hebben dat mensen niet al teveel zelf nadenken en zelfbewust zijn. Het is immers risicovol werk en als je erbij stilstaat wat dit voor jezelf betekent, zou je wellicht dit werk niet meer willen of kunnen doen? Ik geloof daar niet in. Het past niet bij mijn verhaal en ook niet bij de verhalen van de vele mannen en vrouwen die ik in dit werkveld ken. Het is mijn stelligste overtuiging dat zelfbewuste professionals het werk beter, professioneler en gezonder kunnen doen.
Die overtuiging is gebaseerd op mijn eigen levensverhaal, maar ook op de rode draden vanuit honderden coachgesprekken die ik de afgelopen vijf jaar met hoog-risico professionals heb mogen voeren. Ik geef er momenteel lezingen over, mag trainingen verzorgen, ben gastdocent geworden op de Nederlandse Defensie Academie en schrijf met een aantal anderen hierover in mijn tweede boek 'Ik zweer trouw'. Ik verwacht dat dit boek over een aantal maanden klaar is om uitgegeven te worden.
'Life happens for you'
Net zoals ik vijf jaar geleden die innerlijke stem volgde om anderen te helpen met de levensles waar ik zelf zoveel moeite mee had, zo volg ik die stem nog steeds. Het brengt me op bijzondere plekken, ik mag enorm veel leren, ontmoet prachtige mensen, wordt op diverse manieren ondersteund en geholpen en mag steeds meer mensen helpen in hun kracht te komen. Geen idee wat dit pad mij allemaal gaat brengen, maar als het net zo magisch is als de afgelopen vijf jaar dan kan ik niet wachten.
Michiel