Ik ben geen wereldreiziger. Hoewel ik heel wat uithoeken van de wereld heb mogen zien, is mijn reisdrift de laatste jaren bijzonder getemd. Een aantal jaar heb ik een relatie gehad met een zeer reisdriftige vrouw. We zijn samen in China, Costa Rica, Egypte, Brazilië en Borneo geweest. Prachtige landen met een geweldige flora en fauna. Later heb ik Mexico en Venezuela bezocht. In mijn periode bij het Korps Mariniers heb ik het hele Caraïbische gebied gezien, Verenigde Staten, Irak en verder veel Europese landen…. als het klimaat maar uitdagend was. Verder was het met vakanties voor mij altijd worstelen. Ik wist niet goed waar ik nou echt blij van werd en had moeite een vakantie te kiezen die bij me paste. Ik heb vakanties gehad met groepen, zon zee zuipen vakanties met vrienden, actieve vakanties, luxe vakanties, een cruise, rondtrekvakanties, echt van alles wat. Het was altijd zoeken voor mij en nooit werd ik echt blij van de reis die ik had gemaakt.
Pas nu kan ik zien dat die twijfel en dat niet oprecht blije gevoel voortkwamen uit het gebrek aan verbinding met mezelf. Omdat ik die verbinding niet had, wist ik niet wat ik wilde. Vaak deed ik dan maar wat de ander wilde. Ik wist simpelweg echt niet waar ik zelf blij van werd. Een paar jaar geleden ging ik samen met Linda en haar twee jongens op vakantie naar Noord-Frankrijk. We hadden allebei een erg roerige tijd achter de rug. Scheiding, huis verkopen, rechtszaken, etc. etc. De portemonnee was bijna leeg, dus we kozen voor een wat goedkopere vakantie en kwamen terecht in een grote eenvoudige blokhut dichtbij de kust in Noord-Frankrijk - Calais. We hadden daar rust, vrijheid, de jongens konden daar lekker zwemmen, er waren leuke dorpjes dichtbij, een rivier waar we uren konden struinen en we zaten avonden op het terras van onze blokhut lekker te lezen, filosoferen en wijntjes te drinken. Dat was het moment waarop ik me voor het eerst echt helemaal blij voelde op vakantie. En waarom? Ik was zelf in balans en deed de dingen die ik echt fijn vond. The simple life. Rust, vrijheid, ruimte en met mensen waar ik zielsveel van houd. Omdat ik een oprechte verbinding met mezelf had, deed ik eindelijk de dingen die ik echt wilde.
Het land, de omgeving, de natuur en het hotel waar je in verblijft… het kan nog zó mooi zijn… als je zelf niet in balans bent, maakt die schoonheid van buiten je van binnen niet gelukkig. Het echte geluk komt van binnenuit.
In mijn coachpraktijk komen veel mensen die op het punt staan een lange reis te maken. Ze hebben er behoefte aan de oude context in Nederland achter zich te laten en op adem te komen op een plek die ver van hier is. Een andere omgeving, een ander klimaat, onbekende mensen en nieuwe ontmoetingen… feitelijk hebben ze dan tijdelijk een heel nieuw leven wat hen de kans geeft los te komen van hun leven in Nederland. Het geeft ruimte om tot inzichten te komen en het contact met jezelf te herstellen. Veelal ervaar ik deze reisvoornemens wel als een soort vlucht. Een vlucht van hier naar een plek waar het schijnbaar allemaal anders gaat en waar de kans dat je in hetzelfde belemmerende patroon komt minder groot is. Waarom niet in de context waar je de verbinding met jezelf verloren hebt proberen die verbinding te herstellen? Is dat niet veel krachtiger en duurzamer? Ik juich het echter wel toe dat mensen doen waar ze zelf blij van worden en dat ze de rust en vrijheid opzoeken waar ze zo naar verlangen. Maar waar je ook gaat, je neemt altijd je eigen patronen, denkbeelden, vooronderstellingen en dynamieken mee op reis. Die blijven niet achter in Nederland.
Misschien helpt het je als je anders naar zo’n verre reis gaat kijken. Een reis naar een ver land kan je feitelijk symbool zien voor een innerlijke reis. De reis van hoofd naar hart. Ik geloof wel dat een andere context je kan helpen die innerlijke reis te maken. Even weg van de oude triggers en jezelf de tijd en rust gunnen om je innerlijke wereld te verkennen. Populair is de pelgrimstocht Santiago de Compostella. De wandelaars leggen honderden kilometers af door lastig terrein. De momenten dat je helemaal alleen bent en het eentonige geluid van je eigen voetstappen creëren een ideale situatie om je energie naar binnen te richten. Gesprekken met andere wandelaars geven je ook nieuwe inzichten. Elke dag ben je in de buitenlucht, je komt op nieuwe plekken en je ontmoet nieuwe mensen. Eenmaal in Santiago aangekomen, is je lijf doodmoe, maar heb je de verbinding met jezelf gemaakt, nieuwe vriendschappen gesloten en waardevolle inzichten gekregen. Prachtig! Maar dan ga je weer terug naar Nederland. De oude context waar je ergens in je eigen geschiedenis de verbinding met jezelf bent kwijtgeraakt, is onveranderd. De triggers zijn er nog, de kans op terugval is dan groot. Dan begint de echte uitdaging pas. Ben je in staat die verbinding met jezelf te behouden?
Ik adviseer mensen die een dergelijke reis gaan maken dan ook dat ze ná hun reis heel bewust met hun inzichten en lessen omgaan. Een goede coach kan je daarbij helpen. De kans dat je terugglijdt in je oude belemmerende patroon is immers groot. Je hebt dan wel de verbinding met jezelf gemaakt, maar je hebt nog niet geleerd om met de oude triggers om te gaan. Je herkent het misschien zelf wel als je op vakantie bent geweest. Je komt met frisse en nieuwe energie weer terug en je hebt het voornemen om dat gevoel thuis vast te houden. Je gaat het nu allemaal anders doen…. Maar na een paar dagen zit je weer in je oude patroon en doe je wat je altijd deed.
Een reis helpt je om weer in contact met jezelf te komen. Je zoekt de vrijheid op. Maar de echte vrijheid zit in jezelf, waar je ook bent. En die vrijheid ervaar je als de verbinding met jezelf hebt. En wat de context dan ook is, hoeveel oude triggers je om je heen hebt, zolang je die verbinding met jezelf hebt, zal je je werkelijk in balans en gelukkig voelen. Dat geluk komt van binnenuit.
Michiel van der Pols
www.doorbraakcoaching.com
Comments