Danny (21) zit op de Politieacademie. Hoewel het een flinke overstap was van zijn vertrouwde ouderlijk huis in het oosten van het land naar de politiewereld in de grote stad, heeft hij het in de opleiding tot agent goed naar zijn zin. Danny is een grote, sportieve vent. Hij is zeker een halve kop groter dan ik. Een aantal weken voor onze afspraak heeft Danny een enorme paniekaanval gehad. In volledige paniek had hij twee dagen in zijn eentje op zijn appartement doorgebracht. Hij was erg somber geweest en wist niet meer wat hij moest doen. Hij voelde zich tijdens die twee dagen vreselijk in de war en erg eenzaam. Zijn familie en vrienden waren ver van hem vandaan en door Corona kon hij in de stad ook geen kant op. Toen de paniekaanval uiteindelijk over was, is hij direct naar zijn ouders gereden. Zijn kleine donkere appartement in het centrum van de stad durfde hij niet meer in. Hij was bang voor een herhaling van de paniekaanval. Sindsdien rijdt hij elke dag de 100 km tussen zijn ouderlijk huis en de politieopleiding. Tegen het opleidingskader had hij gezegd dat hij niet lekker in zijn vel zat en dat hij maar beter de schietlessen kon overslaan. Tijdens de paniekaanval was hij in staat geweest zichzelf wat aan te doen om van het vreselijke gevoel af te komen. Van die gedachte was hij enorm geschrokken.
Danny zocht hulp. Hij wilde weten wat de oorzaak van die paniekaanval was en hoe hij een volgende paniekaanval zou kunnen voorkomen. Niet eerder in zijn leven had hij zich zó verloren gevoeld. Hij was bij de politie nog onvoldoende bekend om daar zijn hulpvraag te stellen. Daarnaast was hij bang voor onbegrip en verwijdering van de opleiding. Jarenlang had hij naar deze kans bij de politie uitgekeken en dat wilde hij niet op het spel zetten.
Terwijl Danny zijn verhaal vertelt, zie ik in hem een heel zachtaardige en gevoelige vent. Hij vertelt over zijn jeugd, zijn ouders, de dynamiek thuis, hoe het op school ging, zijn vrienden en zijn eerste vriendinnetje. Zijn woorden komen rechtstreeks uit zijn hart. Er zit geen enkele filter op. Danny vertelt ronduit en durft zichzelf volledig bloot te geven. In de doorbraaksessie wordt al vrij snel duidelijk dat hij zich in het gezin waarin hij is opgegroeid vaak onbegrepen en ongezien heeft gevoeld. Zijn ouders werkten allebei en eigenlijk werd hij samen met zijn zusje vooral door de oppas verzorgd. Hij speelde veel buiten en zijn ouders waren meer met zichzelf dan met hem bezig. Als jonge jongen voelde en dacht hij van alles, maar bij zijn ouders stuitte hij vaak op onbegrip en desinteresse. Danny is hooggevoelig en was daarmee als kind al in staat om alles om zich heen feilloos aan te voelen. Het onbegrip van zijn ouders maakte dat Danny twijfelde aan zijn eigen gevoel en steeds vaker ervoor koos te zwijgen en maar te doen wat zijn ouders van hem verwachtten. Gelukkig kon hij zijn ei kwijt in sport. Later ontdekte hij het uitgaansleven en verdoofde hij met bierdrinken samen met vrienden zijn opgekropte gevoelens. Het is een patroon geworden zijn sterke gevoel te negeren en te verdoven. In plaats zijn gevoel te volgen, doet hij maar wat zijn omgeving van hem vraagt en zwijgt hij over wat hij van binnen voelt.
De politieacademie voelt voor Danny als een nieuwe start. De lesstof spreekt hem aan, het fysiek bezig zijn vindt hij fijn, maar hij moet wennen aan zijn klas. Er zitten een aantal haantjes bij die de sfeer in de groep flink bepalen. Danny voelt van alles in die groep, maar zijn
onzekerheid maakt dat hij er vaak voor kiest om maar niks te zeggen. Hij heeft last van de vaak negatieve en broeierige sfeer in de klas. Doordat hij zich niet uitspreekt en vaak wat afzondert van de groep, voelt hij zich net als in zijn jeugd niet begrepen en op zichzelf teruggeworpen. Hij haalt goede cijfers, is fysiek sterk, maar vanwege de groepsdynamiek voelt hij zich steeds eenzamer worden. De stad, het verwijderd zijn van zijn vrienden en familie, zijn kleine en donkere appartement, de Corona-maatregelen, maar vooral het alsmaar aanpassen en verzwijgen van zijn eigen gevoel maken uiteindelijk dat zijn veerkracht op is en zijn lijf aan de noodrem trekt. De paniekaanval is een teken van zijn eigen disbalans. Hij heeft zich altijd veel te veel aangepast en zijn eigen gevoel genegeerd. Hij deed het als kind al, maar nu in combinatie met alle andere factoren loopt zijn emmer helemaal over. Het is gewoon niet goed voor hem zijn eigen gevoel te blijven negeren.
In de doorbraaksessie wordt Danny bevestigd dat zijn gevoeligheid een belangrijk onderdeel van hem is. Het hoort bij hem en mits hij er bewust van is, kan hij het gebruiken als enorme kracht. Toen hij zich niet bewust was van zijn hooggevoeligheid, bracht het hem in de problemen. Met zijn hooggevoeligheid weet hij feilloos wat de dynamiek in zijn directe omgeving is. Hij is onzeker over zijn eigen gevoelens en daardoor vooral naar buiten gericht. Dit doet hij eigenlijk al heel zijn leven. De paniekaanval is zijn wake-up call om het anders te doen. Het is de uitnodiging om niet naar buiten gericht te blijven, maar naar zichzelf te kijken. Elke keer als hij zijn eigen gevoel negeert, verloochent hij zichzelf. Zo zonde voor hemzelf, maar ook voor de groep. Want Danny zijn gevoel is haarscherp, dus waarom dat niet gebruiken in zijn werk ten bate van de groep? We sluiten de sessie af met het opstellen van een aantal actiepunten die in lijn zijn met wat goed voor Danny is.
Ik spreek hem een maand later weer. Met een ferme pas komt hij binnen. Zijn gezicht staat helder en zijn ogen vrolijk. Het lijkt wel alsof er een groot gewicht van hem is afgevallen. Hij vertelt me hoe hij met de actiepunten is omgegaan. Hij heeft zijn appartement in de stad opgezegd en is bezig met een huisje in het oosten van het land. In de opleidingsgroep heeft hij zichzelf meer laten zien en uitgesproken en hij heeft zich niet meer zo laten leiden door de haantjes in de groep. In zijn vriendengroep thuis heeft hij aangegeven niet elk weekeinde zichzelf te willen verdoven met bierdrinken. Dat wil hij gewoon niet meer, omdat hij voelt dat het niet goed voor hem is. Een paniekaanval heeft hij dan ook niet meer gehad. Maar het belangrijkste wat hij aan de doorbraaksessie heeft overgehouden is een heleboel zelfkennis. Hij snapt zichzelf gewoon veel meer en heeft vertrouwen gekregen in wie hij werkelijk is. Hij past zichzelf niet meer aan en laat de échte Danny zien.
De politieacademie wil hij graag afronden en hij heeft zelfs ambities om bij het arrestatieteam te werken. Daar is hij sterk en slim genoeg voor! Het zal voor hem vooral de uitdaging worden om heel bewust met zijn hooggevoeligheid om te gaan. Als politieman en zeker ook bij het arrestatieteam zal hij geconfronteerd worden met heftige, verdrietige en risicovolle situaties. In hoeverre gaat Danny in staat zijn in dergelijke situaties te blijven handelen en zijn gevoelens tijdens de actie te controleren? Hij zal een manier moeten vinden om ná de actie weer terug te komen bij zichzelf, zijn gevoel te erkennen en uit te uiten. Het is voor iedereen, maar zeker voor Danny met zijn hooggevoeligheid van belang zijn gevoelens niet op te kroppen of weg te wuiven. De signalen van zijn lichaam mag hij niet meer negeren. Zijn lichaam geeft het immers heel goed aan als Danny zijn eigen gevoel teveel heeft genegeerd. Dat is uit die paniekaanval wel gebleken. Zijn lichaam mag hij dan ook zien als een kompas. Met de progressie die hij in korte tijd heeft laten zien, Danny zijn open en zuivere manier van in de wereld staan, zijn zelfkennis én zijn passie om anderen te helpen, geven mij het gevoel dat hij in staat zal zijn goed op zichzelf én zijn collega’s te letten. Zijn gevoeligheid is dan geen last meer, maar een enorme kracht voor zichzelf én anderen geworden.
Danny, ik wens je ongelooflijk veel succes in alles wat je nog gaat betekenen. Met de politie én voor de politie. Wees trouw aan jezelf, dan komt alles goed.
Michiel
P.s. 1 - Danny is niet zijn echte naam. De blog is met goedkeuring van 'Danny' geschreven.
P.s. 2 - Lees-tip over hooggevoeligheid bij de politie: 'Gevangen in gevoel' van Patrick van der Wal.
