“Hoe bestaat het dat je mijn levensverhaal in jouw boek hebt opgeschreven?” - dat is wat een oud-militair een keer teruggaf aan het begin van een doorbraaksessie. Hij had zoveel gelijkenissen in mijn boek De Doorbraak gelezen, het was één ‘feest’ van herkenning. Ik heb het vaker gehoord en ik zie dan ook een aantal dezelfde patronen bij veel militairen terugkomen.
Ik mag veel (voormalig) militairen coachen. Ik ervaar dat als een groot voorrecht. De lessen en inzichten die ik in mijn eigen (militaire) leven heb opgedaan, mag ik zo doorgeven. Daarmee is voor mij werkelijk de cirkel rond. De redenen voor mij om destijds militair te worden waren enigszins uit balans. Het was meer vanuit mijn ego, dan vanuit mijn hart om te kiezen voor dit bijzondere werkende bestaan. De militairen die bij mij een doorbraaksessie doen, herkennen dit wel. Vrijwel állemaal (!) hadden in hun jeugd een verstoorde relatie met hun vader. Er was een gemis aan verbinding, de lat werd hoog gelegd, ze voelden geen erkenning en er werd niet over gevoel gesproken…. daarmee was de stap naar defensie er eentje om wel gezien te worden, om ergens bij te horen en te laten zien dat je er wél toe doet. Het was een stap vanuit het ego, niet vanuit het hart.
Als je zo aan je carrière bij defensie begint, kan de defensiewereld in eerste instantie aanvoelen als een warm bad. Eindelijk hoor je ergens bij! Je doet bijzondere dingen, je ziet de wereld, je mag schieten, uit vliegtuigen springen, dingen opblazen… het lijkt soms werkelijk op een spannend jongensboek. Maar ergens gaat die innerlijke disbalans zich wreken. Want hoewel de defensiewereld bijzonder is, leef je niet vanuit je hart. Je krijgt erkenning op je uniform, je medailles, je spierballen, maar niet op wie je werkelijk bent. Die erkenning kan uiteindelijk dus heel leeg aanvoelen.
Diezelfde zucht naar erkenning nemen veel militairen mee naar huis. Er is moeite om echt verbinding met een partner te maken. Er is sprake van veel vreemdgaan, relatieproblemen, scheiden… eigenlijk is er altijd die zoektocht naar verbinding. Maar hoe kan je verbinding met de ander maken als je geen verbinding met jezelf hebt? En juist omdat bij defensie dit ego-patroon niet doorbroken, maar eerder gewaardeerd en daarmee versterkt wordt, is het steeds moeilijker die verbinding met jezelf te herstellen. Er is vaak een stevige persoonlijke crisis nodig voor de militair om dat ego-patroon los te laten en weer contact te kunnen maken met zijn gevoelswereld.
Die crisis komt ergens in het leven echt voorbij. Bij de één is het de tweede scheiding die de ogen opent, bij de ander het feit dat hij zijn kinderen niet meer mag zien. Er kan sprake zijn van een lichamelijk probleem of trauma, waardoor er niet meer verscholen kan worden achter de zgn. onoverwinnelijkheid van een sterk militair lichaam. Het valt mij op dat er ook veel militairen zijn die uiteindelijk een partner tegenkomen die door hun ego-patroon heen kijkt en waar ze eindelijk weer helemaal zichzelf kunnen zijn. Dat voelt als thuiskomen. Verwarrend, want jarenlang leven vanuit een ego-patroon kan aanvoelen als jezelf zijn. De (valse) identiteit van militair voelde altijd heel veilig en vertrouwd. Door een crisis kan je daar nu heel anders tegenaan kijken. Je komt erachter dat je een belangrijk deel van jezelf verborgen hebt. Een crisis, in welke vorm dan ook, is dan een uitnodiging om dat deel wat je jaren verborgen hebt weer te laten zien. Privé én als militair.
It takes one to know one – deze transformatie heb ik zelf mogen doormaken. Het is geen eenvoudige, maar uiteindelijk wel mooie reis. De reis van hoofd naar het hart. Ik help je graag bij deze reis.
Michiel