Ik schuif op mijn billen naar de uitgang van de heli. We hangen op dertig meter hoogte boven een loods in Den Helder. Als laatste moet ik de heli verlaten. We zitten middenin een oefenscenario. Er vindt in de loods een gijzeling plaats, er is brand uitgebroken en wij moeten zo snel mogelijk de gijzeling beëindigen. Het is één van de laatste weken van de opleiding voor de Bijzondere Bijstandseenheid. De druk om deze oefening goed te doen is dus groot. Terwijl ik naar de uitgang schuif, beslaat het masker van mijn persluchtsysteem. Ik zie werkelijk niets meer. Op de tast bereik ik de uitgang van de heli en pak ik het dikke touw waarlangs ik naar beneden moet glijden. Met mijn uitrusting, wapens, kogelwerend vest, radio en persluchtsysteem ben ik loeizwaar. Mijn handen omvatten stevig het touw, maar omdat ik niets kan zien, hebben mijn voeten het touw nog niet gevonden. Ik heb de leiding over het team, de rest staat al beneden, dus de haast is groot. Ondanks dat alles in mij schreeuwt dat het niet verstandig om zo naar beneden te gaan, doe ik het toch. Ik hoor me tegen mezelf zeggen: fuck it! Met een noodgang glij ik via het touw naar beneden. Mijn voeten vinden tijdens de afdaling uiteindelijk het touw en ik rem wat af. Door de snelheid branden er gaten in mijn handschoenen. Met een dreun kom ik als laatste op het dak van de loods terecht. Ik had het gered, wat een opluchting! Snel maak ik mijn masker schoon en ga ik met het team naar binnen.
Gedurende de twaalf jaar bij het Korps Mariniers heb ik in verschillende omstandigheden regelmatig hardop fuck it tegen mezelf gezegd. Het was zo’n beetje de grondhouding van hoe ik destijds in het leven stond. Ik was goed opgeleid en dat waren de mensen waarmee ik werkte ook. Ik had blind vertrouwen in mijn collega’s, onze procedures en de uitrusting waarmee we werkten. En ondanks dat ik geregeld in situaties zat waarbij er van alles mis had kunnen gaan, kon ik door dit mantra gewoon doorgaan. “Fuck it!” stond voor mij synoniem aan: “heb vertrouwen, het komt goed”. Ik had simpelweg vertrouwen in hetgeen we mee bezig waren. Bij oefeningen had ik altijd het gevoel van “als het echt gevaarlijk was, dan hadden we dit niet gedaan”. Eigenlijk simpel gedacht, maar het werkte wel. Elke keer hielp het me om over die drempel heen te gaan en mijn grenzen te verleggen. Het hielp me om door mijn angsten heen te gaan.
Alles staat klaar. De timer staat op 60 minuten, naast de whiteboards liggen nieuwe stiften, stoelen staan tegenover elkaar, camera staat gereed…. Het is precies zoals ik het in mijn hoofd had. Alles staat klaar om mijn eerste klant te ontvangen in mijn coachpraktijk. In de weken ervoor had ik mijn website gemaakt, me ingeschreven bij de kamer van koophandel en reclame gemaakt op diverse social media. Alles was lekker vlot gegaan, ik zat duidelijk in de flow. Ruim voor de coachsessie zat ik al klaar en concentreerde ik me op mijn allereerste coachgesprek. Ik had dit nog nooit eerder gedaan, maar het voelde goed om dit te gaan doen. Alles in mij zei dat dit mijn pad is. Ik had de laatste jaren zelf zoveel geleerd, ik wilde graag deze geleerde lessen met anderen delen. Ik volgde simpelweg mijn gevoel. Maar in de laatste minuten voor mijn eerste afspraak brak het zweet me uit. “Man, man, man…. Wat heb ik gedaan?? Er komt nu speciaal iemand naar me toe om geholpen te worden en straks lukt het me niet! Dan weet ik niet hoe ik hem kan helpen of zeg ik de verkeerde dingen!”. Een lichte paniek kwam over mij heen. Adem in, adem uit…. Op dat moment hoorde ik me tegen mezelf zeggen “fuck it. Rustig blijven, het voelt toch goed? Dit is toch wat je wilde? Heb vertrouwen, het komt goed….”
En het ging goed! Mijn eerste coachgesprek als doorbraakcoach was prachtig. De man had in het gesprek de doorbraak gekregen waarnaar hij op zoek was. Opgewekt ging hij de deur weer uit. En wat voelde ik me hierdoor ook goed! Ik had gewoon iemand mogen helpen, wat gaaf! Ik was er zelf ook van onder de indruk. Het gesprek was beter gegaan dan ik had durven dromen. Slechts een uur de tijd, camera, werken met whiteboards…het had allemaal gewerkt. Wat een opluchting! Mijn gevoel was juist geweest. De man spreek ik nog steeds regelmatig. We kijken er nog steeds allebei met veel plezier naar terug. Ik had angst gehad om het verkeerde te doen. Mijn ego had me vlak voor de doorbraaksessie op mijn schouder geklopt en allemaal doomscenario’s ingefluisterd. Maar door vertrouwen te hebben in wat mijn gevoel me ingaf en te doen wat goed voelde, was ik staat geweest om door mijn angsten heen te gaan. De “fuck it-houding” had me er doorheen gesleept.
Als je door je angsten heen gaat en ontdekt dat je gevoel juist is, krijg je er ook steeds meer vertrouwen in. Je gevoel is je innerlijk kompas en daar mag je echt op vertrouwen. Dat innerlijke kompas houdt je op je pad, hoe apart dat pad soms ook is. Je voelt het dan ook als je even van je pad verwijderd bent. Het schuurt en het wrijft, je hebt een onbehaaglijk en onbestemd gevoel. Het loopt gewoon niet lekker. Je zit niet in je flow. Zorg dan dat je weer in verbinding komt met jezelf en je weer afstemt op je innerlijk kompas. Als je daarop vertrouwt, zal je je pad weer vinden. De volgende keer als je ergens angst voor voelt, probeer dan eens boven de situatie te hangen en te observeren wat er werkelijk gebeurt. Waarom voel je nu werkelijk die angst? Ben je bang om dood te gaan? Of heb je angst alleen te komen staan? Ben je bang de controle te verliezen? Wat is het? Wat is het nu écht? Diep van binnen voel je waarschijnlijk wel wat het is, maar als je niet gewend bent op je gevoel te vertrouwen durf je er wellicht niet naar te luisteren.
Mijn advies: fuck it!
Ga door die angsten heen, vertrouw op je gevoel. Het is joúw gevoel, jouw pad, jouw leven. Wat heb je te verliezen? Je gaat niet dood, je bent niet alleen. Heb vertrouwen in je pad.
Comments