Martijn uit Enschede is 21 jaar, doet een HBO-opleiding en heeft de ambitie om officier bij het Korps Mariniers te worden.
Afgelopen week deed hij een doorbraaksessie bij me. Niet omdat hij vastgelopen was en dringend hulp nodig had, maar omdat hij merkte dat er ergens in zijn systeem “iets niet klopte”. Hij kon er zijn vinger niet op leggen. Voordat hij aan de selectie voor de mariniers zou deelnemen, wilde hij volledig in balans zijn. Hij wilde fysiek en mentaal (en spiritueel) optimaal voorbereid zijn op de loodzware selectie en opleiding. Wat een bijzondere instelling! Zo jong en zo bewust bezig met persoonlijke ontwikkeling. Ik complimenteerde hem hiermee. Ik stond er destijds veel minder bewust in.
"de optimale voorbereiding: fysiek, mentaal en spiritueel"
Zijn hulpvraag was: “wat kan ik veranderen om mijn potentieel volledig te benutten?”. Ergens in hem zat een rem, maar hij wist niet wat en hoe… Zijn vraag voelde ook een beetje aan als “ik ben nu niet goed genoeg, hoe kan ik wel goed genoeg worden?”. Voor mij een eerste indicatie van zijn overlevingsmechanisme. Ik leef in de vooronderstelling dat iedereen goed is zoals hij is. We hoeven niet iets te worden om goed te zijn, wij zijn het al.
Martijn is een boom van een kerel. Al vanaf zijn veertiende jaar is hij hard aan het trainen in de sportschool. “In eerste instantie om indruk te maken op een meisje”, zei hij met een glimlach. Later in het gesprek gaf hij wel toe dat zijn sterke lijf ook een soort pantser is. Hij was zich ervan bewust dat hij een muur om zich heen had gebouwd. Martijn woont nog bij zijn ouders en gaat elke zondag, met tegenzin, met zijn ouders mee naar de kerk. Zolang hij bij zijn ouders woont, moet hij mee. Sowieso moet hij veel van zijn ouders. Met zijn vader heeft hij niet zo’n goede band. Hij kan niet met hem praten en hij heeft het gevoel door hem bekritiseerd en vernederd te worden. In de ogen van zijn vader doet hij het nooit goed. Dat is de oorzaak van de muur die hij gebouwd heeft. Zijn reactie op het gedrag van zijn vader is dat hij zich afzondert en zich niet meer uitspreekt. Hij doet wat van hem verlangd wordt, maar de echte Martijn laat hij niet meer zien. Het is zijn overlevingsmechanisme op de dynamiek thuis. En dat mechanisme zit al behoorlijk diep. Zijn eerste echte relatie liep er onder andere op stuk. Zijn vriendin had het gevoel de ware-Martijn niet te kunnen bereiken. En eigenlijk stond Martijn zelf ook niet meer in contact met zijn gevoel. Dát was natuurlijk de rem die hij voelde. Hij had onbewust het gevoel niet te kunnen zijn wie hij werkelijk is.
"hij doet wat van hem verlangd wordt,
maar de echte Martijn laat hij niet meer zien"
Door de doorbraaksessie werd hij zich bewust van zijn overlevingsmechanisme. Ik gaf hem tips hoe hij dit patroon kan doorbreken. Hij mag woorden gaan geven aan zijn gevoel, hij mag die gevoelens gaan uitspreken en zich realiseren dat hij precies goed is zoals hij is. Ondanks de kritiek van zijn vader, mag hij erop vertrouwen dat wat hij voelt goed is. Het is immers zijn gevoel! Denken – zeggen – voelen mogen weer in een gezonde balans gaan komen.
Martijn staat voor een bijzonder pad. Bij het Korps Mariniers zal hij fysiek en mentaal tot het uiterste getest gaan worden. Hij zal instructeurs tegenkomen die hem, net als zijn vader, gaan aanpakken, bekritiseren en misschien wel zelfs vernederen. Zolang hij de verbinding met zichzelf houdt en onthoudt wie hij werkelijk is, zal hij die beproevingen glansrijk doorstaan. Het zal voor hem een bijzondere leerschool zijn om werkelijk dat overlevingsmechanisme te doorbreken. Is hij in staat met alle druk om te gaan en toch te laten zien wie hij werkelijk is? Gaat hij zichzelf niet verliezen in de groepsdynamiek van defensie?
Als je niet goed weet wie je zelf bent en je onbewust bent van je (overlevings-)patroon, kan dat veel problemen opleveren. Zeker in de militaire wereld is de kans dat je je verliest in de groepsidentiteit en groepsdynamiek erg groot. Hier wordt net wat steviger dan in andere werkculturen van je verwacht dat je meedoet met de regels die er gelden. Je kan de rol van militair gaan verwarren met wie je werkelijk bent. Persoon en rol worden één. Zeker met het overlevingsmechanisme zoals die van Martijn kan je jezelf snel verliezen. Dus naast dat je je fysiek en mentaal voorbereid op de selectie en opleiding bij defensie, is het verstandig dat je net als Martijn eens goed in de spiegel kijkt. Wie ben jij? Wat is je werkelijke drijfveer om bij defensie te gaan? In welke dynamiek zit je? Ken je jezelf wel? Hoe heb jij gereageerd op de dynamiek thuis? Dat zijn grote vragen als je zo jong bent. De meeste jongens en meisjes die opteren voor een baan bij defensie zijn 17 tot 20 jaar jong. Het is precies de fase dat je je begint af te vragen wie je eigenlijk bent.
"een betere militair door heel bewust te zijn van je eigen identiteit"
Hoe beter je antwoorden op deze grote vragen kan geven, hoe bewuster je van jezelf bent. Hoe meer bewust je van jezelf bent, hoe bewuster je ook kiest voor de rol van militair en hoe bewuster jij je werk doet. De kans dat je je eigen identiteit verliest in de identiteit van militair wordt kleiner. Dat is beter voor jezelf, beter voor de mensen waarmee je werkt en uiteindelijk ook beter voor defensie. Ik ben ervan overtuigd dat Martijn een betere militair is als hij heel bewust is van zijn eigen identiteit.
Door de doorbraaksessie had Martijn geen blinde vlek meer. Hij kan in de voorbereidingsperiode voor de keuring aan de slag met het doorbreken van zijn overlevingsmechanisme. Het zou mooi zijn als hij volledig in balans aan de start verschijnt. Aangezien veel kandidaten voor het defensiewerk niet zo zelfbewust zijn, kan defensie daar wellicht meer aandacht voor hebben. Okay, je bent fit en sterk en je zegt graag een bijdrage te willen leveren…maar wie ben je echt? Wat is je ware drijfveer om militair te worden? Er mag wat mij betreft meer aandacht komen voor de mens achter het uniform.
Michiel van der Pols
www.doorbraakcoaching.com
Comments