‘Inventiviteit kenmerkt de marinier’. Dat was een gevleugelde uitspraak tijdens mijn periode bij het Korps Mariniers. De uitspraak verwees naar hoe de marinier in staat was om van niets iets te maken. We hadden niet veel, materieel was vaak verouderd, maar we moesten wel in alle uithoeken van de wereld ons complexe en risicovolle werk doen. Dat wakkerde, vaak simpelweg uit nood geboren, een enorme inventiviteit aan. In tijden van crisis wordt de mens inventief. Er worden nieuwe regels ingevoerd, producten ontwikkeld en werkwijzen doorgevoerd die zonder de prikkel van deze crisis nooit ontstaan zouden zijn. We komen er op veel plekken en onderwerpen nu achter dat het ook anders kan. Hierdoor zijn er gelukkig niet alleen maar verliezers.
We ontdekken wat en wie we in het leven écht belangrijk vinden en dat onze regeltjes en gedragingen niet in beton gegoten zijn. Er is meer flexibiliteit in het betalen van rekeningen, we werken veel meer thuis en komen erachter dat het videobellen uitstekend werkt. Het is niet altijd nodig om elkaar te treffen in een kantoor. Misschien is het videobellen zelfs wel duurzamer, efficiënter en leuker om te doen?
We kijken meer om naar de ouderen en hulpbehoevenden in de wereld. Bij het bejaardencomplex bij ons hier om de hoek zijn voedselpakketten uitgedeeld, planten weggegeven en hebben zangers en DJ’s op de binnenplaats de ouderen getrakteerd op een balkonconcert. We sturen kaartjes en pakketjes naar elkaar, bellen elkaar vaker op en laten op nieuwe manieren weten dat we de ander missen en we hopen dat het goed met hen gaat. Beroepsgroepen die het jarenlang qua bezuinigingen en andere maatregelen stevig te verduren hebben gehad, krijgen juist in deze crisis alle lof en waardering. We zijn ons bewust geworden hoé belangrijk de ‘vitale’ beroepen voor ons eigenlijk zijn. Mensen in de zorg worden als ze naar huis toe gaan getrakteerd op een luid applaus.
Nu we even stilstaan, maken we meer tijd voor elkaar. De bordspellen worden uit de kast gehaald, kinderen worden door hun ouders geholpen met het schoolwerk, de tent wordt in de tuin opgezet en we maken het gezellig met elkaar op ons eigen domein. We leren elkaar op een andere manier kennen. We missen het buitenzijn! Ondanks het advies om binnen te blijven, worden natuurgebieden massaal bezocht. We hebben behoefte aan frisse lucht, beweging en ruimte. We waarderen ons eigen land meer, misschien wordt zelfs vakantie in eigen land overwogen. De aarde heeft ons even stilgezet en het is ongekend hoe de natuur hierop reageert. In Venetië is het water weer helder, in Beijing zien ze de blauwe lucht weer en zelfs bergtoppen die door de smog niet meer te zien waren, zijn sinds jaren weer te bewonderen.
Dat stilstaan kunnen we steeds meer waarderen. We hebben het simpelweg gewoon nodig. In deze tijd lezen we meer, doen wellicht zelfs wat meer aan yoga, meditatie en letten meer op wat we eten. We worden ons meer bewust van de dingen die we onszelf jarenlang ontzegd hebben in de ‘rat race’ van het leven.
Er komt binnenkort het moment dat die ‘rat race’, als het coronavirus enigszins onder controle is, weer ‘aangezet wordt’. De neiging om terug te vallen in het oude patroon is dan groot. De groef is immers diep gesleten. Maar stel je dan eens de vraag; “als het tijdens de crisis wel kon, waarom dan nu niet?”.
Stap jij er weer in?
