Chris (49) is eenendertig jaar oud als hij van zijn ouders hoort dat zijn vader niet zijn biologische vader is. Hij zit op dat moment midden in een scheiding en doet een zware opleiding bij de krijgsmacht. In deze toch al moeilijke periode geeft dit onverwachte bericht hem een extra klap in zijn gezicht.
Hoewel de grond onder zijn voeten wegzakte toen hij dit nieuws hoorde, was het ergens ook een bevestiging van wat hij heel zijn leven al had gevoeld. Hij voelde zich anders dan de rest van het gezin. Zijn jongere broertjes konden het goed met elkaar vinden, maar hij stond er altijd een beetje buiten. Zijn moeder was destijds zwanger geworden van een buitenechtelijke relatie. Zijn biologische vader was uit beeld en de man van zijn moeder had besloten Chris op te voeden als zijnde zijn eigen kind. Het huwelijk van zijn ouders was echter niet makkelijk. Zijn vader was vaak van huis en dronk teveel, zijn moeder was veel met haarzelf bezig en naar de kinderen toe erg dominant. Meer dan eens was er een vreemde man bij zijn moeder thuis als zijn vader weg was. Chris was dan ook liever buiten, dan thuis in een situatie vol spanning en onduidelijkheid.
HET VERLANGEN NAAR ERKENNING
In zijn jonge jeugd was Chris vaak erg boos en opvliegend. Het was destijds voor hem en zijn ouders niet duidelijk waar die boosheid vandaan kwam. Als hij boos was, kreeg hij veel straf en werd hij naar zijn kamer gestuurd. Nu kan hij zien dat die boosheid een uiting van frustratie was. De sensitieve Chris voelde onbewust immers maar al te goed de spanning in huis, de leugen van het huwelijk van zijn ouders en het dominante gedrag van zijn moeder om die leugen in stand te houden. Elke keer als hij de frustratie met zijn boosheid uitte, stuitte hij bij zijn ouders op een hoop weerstand, onbegrip en afwijzing. Het maakte dat Chris aan zichzelf ging twijfelen. Onbewust maakte zijn boosheid dan uiteindelijk ook plaats voor een gebrek aan zelfvertrouwen en schikte hij zich naar zijn ouders. Hij wantrouwde hierdoor zijn eigen gevoel, werd gefocust op de ander, liep op zijn tenen en paste zich aan. Het was het begin van zijn énorme verlangen naar erkenning. Dat verlangen werd stevig aangezet toen Chris voor zijn gevoel onterecht van zijn ouders naar een LOM-school moest. Daar voelde hij zich absoluut niet thuis.
Chris heeft zich ook bij zijn ouders nooit echt prettig en veilig gevoeld. Toen hij uiteindelijk zelf genoeg geld verdiende, vluchtte hij het ouderlijk huis uit en ging hij op zichzelf wonen. Relatief jong meldde hij zich vervolgens aan bij de krijgsmacht en ging hij voor de zwaarste militaire opleidingen. Uiteindelijk wist hij op pure wilskracht tot de speciale eenheden toe te treden en is hij meerdere keren uitgezonden geweest. Op werkgebied ging het hem ogenschijnlijk voor de wind en bracht zijn wilskracht hem tot grote hoogte. Het verlangen naar erkenning was de brandstof voor die wilskracht. Waar dit op zijn werk een schijnbaar positieve uitwerking had, bracht hem dit privé steeds verder in de problemen. Hij ging van de ene naar de andere relatie, ging veel vreemd en ontwikkelde een seksverslaving. Hij was continu op een extreme manier op zoek naar erkenning.
HET NEGEREN VAN DE 'RODE VLAGGEN'
Het nieuws dat zijn vader niet zijn biologische vader is, gaf hem een enorme klap in zijn gezicht, maar wakker werd hij er niet van. Zijn patroon van aanpassen en zijn verlangen naar erkenning werd hierdoor alleen maar groter. Het bracht hem zóver van zichzelf vandaan, dat hij een jaar na zijn scheiding in het buitenland woonde met een vrouw waar hij enorm verliefd op was geworden. Hij zag toen zijn kinderen in Nederland amper, had zijn eigen woning met veel verlies moeten verkopen, had zijn uniform ingeleverd en kwam in het buitenland amper aan het werk. Ondanks de vele ‘rode vlaggen’ die hij die twee jaar in het buitenland kreeg, negeerde hij ze allemaal en bleef hij er alles aan doen om de liefde van de vrouw te krijgen. Uiteindelijk bleek de relatie één grote leugen te zijn en keerde hij berooid, verward en intens verdrietig terug naar Nederland.
Eenmaal terug woonde hij tijdelijk op de boot van zijn moeder en kon hij zijn verwarring en verdriet maar niet loslaten. Hij was zichzelf volledig kwijt. In een vlaag van enorme verwarring sprong hij met een aantal zware gewichten aan zijn lichaam van boord af en liet hij zichzelf afzinken naar de bodem…
DE WIL OM TE LEVEN
Zijn wil om te leven bleek gelukkig sterker te zijn. In de diepte van het koude water had hij de gewichten van zich af weten te schudden en kwam hij hoestend en schreeuwend weer boven. Eenmaal terug aan boord brak hij en kwam al zijn verdriet eruit. Dagenlang heeft hij aan dit verdriet toegegeven. Hij wilde helemaal niet dood, hij wilde die afwijzing, de pijn en de verwarring niet meer voelen. Toen hij weer een beetje tot zichzelf was gekomen, besloot hij korte metten met zijn verleden te maken. Hij solliciteerde terug bij de krijgsmacht en werd aangenomen, loste zijn schulden af, kocht een eigen huis en zag zijn kinderen weer. Langzaam maar zeker bouwde Chris zijn leven weer op.
Hoewel het een stuk beter met hem ging, bleef een dieperliggend gedragspatroon van Chris ongezien. Nog steeds gebruikte hij onbewust zijn sensitiviteit om zich aan zijn omgeving aan te passen, was hij veel met de buitenwereld bezig en te weinig met zijn binnenwereld. In de relaties van de afgelopen jaren kwam het oude patroon van vreemdgaan dan ook weer naar boven. Hoe graag hij ook wilde, al deze relaties liepen hierdoor uiteindelijk stuk. In de doorbraaksessie die hij bij mij doet, wordt Chris bewust van wat hij doet als hij bang is afgewezen te worden. Net als kind vroeger bij zijn ouders spreekt hij zich dan niet uit, twijfelt hij aan wat hij voelt en nodig heeft, gaat hij confrontaties uit de weg en probeert hij op andere manieren om te gaan met zijn negatieve emoties. Als kind heeft hij het afgeleerd op zijn gevoel te vertrouwen en voor zichzelf te staan. Het is een patroon wat hij sindsdien onbewust al die jaren heeft doorgezet. De angst voor afwijzing maakt dat hij zijn eigen gevoelens, emoties en behoeftes afwijst. Hierdoor negeert hij de ‘rode vlaggen’, vaart hij op de koers van de ander, niet op die van hemzelf en blijft hij in situaties komen die niet goed voor hem zijn. Dat is de mindfuck. Met het aangepaste gedrag ervaart hij juist uiteindelijk de afwijzing die hij onbewust probeert te voorkomen.
DE WEG TERUG
De weg uit dit patroon is dat hij niet meer twijfelt aan zijn gevoel en zijn eigen behoeftes serieus neemt. Hij mag voor zichzelf gaan staan, zich uiten en zeggen wat erin hem omgaat, zonder de angst te hebben dat hij afgewezen wordt. Hij is niet meer die kleine jongen van toen, maar een grote volwassen kerel die zelf de regie over zijn leven mag nemen. Hij mag degenen loslaten die niet bij hem blijken te passen als hij gewoon zichzelf is. Hij mag erop vertrouwen dat hij zo diegenen aantrekt die wél bij hem passen. Dit geldt zowel op liefdesgebied, maar ook in vriendschappen, met de familie en op het werk. Het vraagt om een totale verandering in gedrag, waarin zijn trouw zijn aan de ander begint met... het trouw zijn aan zichzelf.
Chris is niet zijn echte naam en een aantal details zijn weggelaten, maar verder is het verhaal volledig waargebeurd. Dit verhaal is met goedkeuring van 'Chris' geschreven.
Michiel van der Pols
Met de heldere, maar soms pijnlijk confronterende inzichten vanuit de doorbraaksessie ben je veel meer in staat 'gewoon' jezelf te zijn. Soms is één doorbraaksessie al genoeg, maar als je wilt begeleid ik je wat langer in het doorbreken van eerder onbewuste belemmerende gedragspatronen. In het hier en nu, met beiden benen op de grond en heel concreet toegepast in jouw dagelijkse leven.