Een noodzakelijke levensstap

Dertig jaar geleden begon ik met de officiersopleiding voor het Korps Mariniers aan het Koninklijk Instituut voor de Marine.

Ik was net achttien jaar oud en nog totaal onbewust van mezelf en de wereld om mij heen. Als jonge kerel was ik op zoek naar spanning en avontuur en een manier om mij te laten gelden. Waar kon ik dat beter dan bij de mariniers? 

1995 - Samen met mijn moeder net na de ontgroening op het KIM

Aanpassen, doen wat verwacht wordt, loyaal zijn, hard werken, je kop niet boven het maaiveld uitsteken en gevoelens en emoties niet tonen, waren bij mij thuis in het gereformeerde gezin al met de paplepel ingegoten. In de keuring had ik dan vooral ook dát laten zien. Ik wist niet beter. Ik deed en zei wat ik dacht dat ze van mij verwachtten. Het leverde mij uiteindelijk die felbegeerde opleidingsplaats op. 

Ik leerde veel, zag de wereld, verlegde mijn grenzen, ontmoette veel mensen en maakte inderdaad veel avonturen mee. Het was een bijzondere, leerzame en spannende tijd. Het aanpassen en verharden wat ik als kind al deed, zette ik in deze bijzondere omgeving alleen maar door. Jarenlang hield ik het vol. Ik kwam bij de speciale eenheden, werd uitgezonden en vloog door de rangen heen. Elke keer werd mijn aangepaste gedrag beloond.

Tijdens de uitzending naar Irak (2003) kwam er echter een barst in dat aangepaste loyale gedrag. Midden in het uitzendgebied realiseerde ik mij dat het beeld dat door de politiek geschetst was niet overeen kwam met de werkelijkheid ter plaatse én met mijn eigen gevoel erbij. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Initieel drukte in deze realisatie weg, maar een paar jaar later nam ik hierdoor wel ontslag. Ik wilde nooit meer als militair een opdracht kunnen krijgen, waar ik zelf als mens niet achtersta.

Hoewel ik het uniform uitdeed, bleef ik mijn aangepaste gedrag nog lang volhouden. Het leek een onderdeel van mij te zijn geworden. Er was jaren later een crisis voor nodig om eens goed in de spiegel te kijken. "Wie ben ik? Wat vind ik belangrijk? Wat heb ik nodig? Wat voel ik hierbij? Wat is mijn waarheid?" waren de vragen die ik mij toen voor het eerst in mijn leven ging stellen. Voor anderen misschien logische vragen, maar voor mij totaal nieuw.

Door consequent de antwoorden op deze vragen te volgen, veranderde mijn leven honderdtachtig graden ten positieve. Ik liep niet meer het pad van anderen, maar mijn eigen pad. Ik was niet meer (blind) trouw aan de buitenwereld, maar vooral trouw aan mijn binnenwereld. Aanpassing maakte plaats voor authenticiteit. 

Dit pad leidde me tot het punt waarop ik anderen mag helpen óók hun eigen pad weer te vinden. Ik bleek immers ver van de enige te zijn die zijn eigen koers verlaten had. Als coach, schrijver en spreker zet ik mij hier nu alweer jaren voor in. Ik ben er dankbaar voor dat ik dertig jaar geleden die stap naar de Koninklijke Marine gemaakt heb. Het was een noodzakelijke stap om te kunnen zijn wie ik nu ben en te doen wat ik nu doe.

www.doorbraakcoaching.com